ลิ้นชักความทรงจำ

ลิ้นชักความทรงจำ

อีกครั้ง... ณ ที่นอนของพ่อ แล้วผมก็พูดว่า “ป่าป๊าครับ บิวขอโทษ” พ่อพยุงผมให้ลุกขึ้นแล้วโอบกอดด้วยรักที่อบอุ่นเหมือนเดิม

ผมชื่อบิวครับ ในบรรดาพี่น้อง ผมมักจะมีปัญหากับพ่อมากที่สุด เด็ก ๆ ผมมีโลกส่วนตัว มีอารมณ์และมีความเข้าใจเป็นของตัวเอง แต่สิ่งเหล่านี้ค่อย ๆ เปลี่ยนไปโดยพ่อของผม

ขณะที่อาหารกำลังนำมาวางเรียงรายมากมายอยู่บนโต๊ะกลม วันนั้นเป็นวันหยุด ครอบครัวของผมนัดรวมญาติให้มาทานข้าว พอถึงเวลาอาหารเที่ยง ทุกคน ทั้งพ่อ แม่ พี่ชาย น้องสาว และญาติ ๆ ก็มานั่งที่โต๊ะกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้า เมื่อการสนทนาของเหล่าญาติพี่น้องได้เริ่มขึ้น เสียงของช้อนส้อมของพ่อที่กวาดเอาเศษข้าวที่ติดอยู่ให้หล่นไปกองกับข้าวในจานทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นมา เพราะพ่อจะตักกับข้าวที่มีอยู่ทั้งหมดบนโต๊ะ อย่างละนิดอย่างละหน่อยใส่จานของผม เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ทันใดนั้นใบหน้าของผมก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง

และวันนี้ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมพูดออกไปว่า “ป๊าพอได้แล้ว ไม่เห็นต้องทำอย่างนี้เลย บิวไม่อยากกิน บิวโตแล้ว” เสียงคุยกันบนโต๊ะกินข้าวทั้งหมดก็เงียบลงทันที ทุกคนต่างคนต่างกินอย่างเงียบ ๆ มีเพียงเสียงของช้อนส้อมที่กระทบจาน และสายตาที่มองมาที่ผมกับพ่อ

ทันใดนั้น พ่อก็วางช้อนส้อมในมือ แล้วลุกไปบนห้องนอน เมื่อพ่อลับสายตาไป แม่ก็เข้ามาพูดกับผมว่า ทำไมพูดอย่างนั้น

“ก็บิวไม่ชอบ ไม่อยากให้ใครมาบังคับ มาตักกับข้าวที่บิวไม่อยากกิน” ผมตอบแม่
“อย่าทำอย่านี้ ไม่ดีนะ” แม่พยายามทำให้ผมเข้าใจ
“ป๊าเขารักหนู ไม่อย่างนั้นจะทำไปทำไม ถ้าป๊าไม่สนใจก็คงไม่ดูแลบิวอย่างนี้หรอก”
“ขึ้นไปขอโทษป่าป๊าซะ”

เพียงเท่านี้ เด็กอย่างผมก็เข้าใจแล้วว่า มุมมองของเรามันคนละด้านกับที่ผู้ใหญ่ อย่างพ่อและแม่ ทำให้ผมเข้าไปในห้องนอนแล้วเดินขุกเข่าเข้าไป ณ ที่นอนของพ่อแล้วผมก็พูดว่า “ป่าป๊าครับ บิวขอโทษ” พ่อพยุงผมให้ลุกขึ้นแล้วโอบกอดด้วยรักที่อบอุ่นเหมือนเดิม

หลังจากเหตุการณ์นั้น ก็มีเรื่องที่ต้องขัดใจกับพ่ออีก แต่แล้วก็กลับมาจบลงได้ที่เดิม ณ ที่นอนของพ่อ