คนเรา...ก็เป็นอย่างนี้ไง

“น้อง...น้อง” เป็นเสียงทุ้มก้องของชายคนหนึ่งดังเข้ามาสะกิดหูของกิ่ง หญิงสาวที่กำลังมองสิ่งที่อยู่รอบตัวเธออย่างใจลอย

เธอส่งสายตาหาเสียงนั้น เป็นชายในชุดลำลองสวมเสื้อคลุมแขนกุดสีกากีกำลังเดินตรงมาที่เธอพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ในมือถือตลับแป้งฝุ่นกับแปรงปัดหน้า

“เห้ย ใช้ได้... คนนี้ คนนี้แหล่ะ”
“เดี๋ยวเอาไปแต่งหน้า เอาไม่ต้องเว่อนัก...” ทั้งสองคนคุยตกลงกัน
“น้องครับ... พี่ชื่อก้องนะ ส่วนคนนี้ชื่อตา พี่อยากให้น้องมาช่วยถ่ายโฆษณากับพี่หน่อย” พี่ชายคนนั้นหันมาพูดกับกิ่ง
เธอไม่ลังเลใจที่จะไตร่ตรองถึงคำตอบ “ตกลงค่ะพี่ เอ่อ หนู...กิ่งค่ะ”
“ขอบใจ... น้องกิ่งครับ เดี๋ยวพี่จะฝากให้พี่ตาดูแลนะ” แล้วพี่ตาก็พากิ่งไปแต่งหน้าทำผม

ในความคิดของกิ่งตอนนั้น “อะไรจะโชคดีอย่างนี้ นี่ฉันจะดัง จะเข้าสู่วงการบันเทิงแล้วหรือนี่ ฮา ฮา !!ทุกสิ่งจะต้องเป็นของฉัน ชีวิตฉันจะเปลี่ยนไป ฉันจะมีทุกอย่าง เงินทอง ชื่อเสียง”

“อ่า อ่า ทุกคนพร้อม กล้อง ฉาก นักแสดง...เอ่า แอ็คชั่น” พี่ก้องสั่งทีมงานทุกคนด้วยไมค์อย่างชัดเจน

เสียงดนตรีก็ดังขึ้น ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนกับว่าได้ถูกกำหนดตายตัวไว้อยู่แล้ว ทันทีที่มีเสียงคำร้องเริ่มต้นขึ้น นักเต้นก็ออกมายืนเต้นออกท่าออกทางอย่างเข้มแข็ง ผู้คนที่แต่งชุดในแนวเดียวกันออกมาทำอิริยาบถตามตำแหน่งของตนอย่างคล่องตัว ยิ่งไปกว่านั้น แสงไฟหลากสีส่องสว่างทำให้บรรยากาศเหมือนอยู่ในสถานบันเทิงชั้นดี

“กิ่งจ๋า เดี๋ยวพอพี่ก้องจะให้คิวหนู หนูก็ออกไปยืนตรงพี่ผู้ชายใส่แว่นตรงนั้นนะ ทำตัวสบายสบายล่ะ ไม่ต้องเกร็ง” พี่ตาบอกกิ่ง

เมื่อพี่ก้องให้สัญญาณ เธอก็เดินเข้าฉากทันที เธอไม่มีความรู้สึกอะไรเหมือนกับว่า มีอะไรดลใจเธออยู่
“ไฟมา” เป็นเสียงพี่ก้อง แล้วแสงไฟสีขาวนวลส่องมาที่หน้าของกิ่ง
“ตายแล้ว...ฉันเด่นมาก สงสัยเป็นบทนำ ฉันต้องได้ออกกล้องเต็มเต็มแน่... พี่เค้าเลือกได้ถูกคนแล้ว” ความคิดกิ่ง

กิ่งดูโดดเด่น ด้วยท่าทางและสีหน้าของเธอ พี่ก้องถึงกับพูดชม
“ดีมาก...ดี...ดี... อย่างนั้น... ใช้ได้... อ่า... ยิ้มเข้า...”
กิ่งยิ้ม แล้วมองกล้อง ทำตัวได้อย่างเป็นธรรมชาติ เธอไม่รู้สึกขัดเขิน และทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี
ทีมงานทุกคนก็เอ่ยปากชมเธอทุกคน หลังจากผ่านฉากแรกไป


“ดีมาก จะ น้องกิ่ง ฉากต่อไป น้องจะได้เข้าฉากกับพี่เบิร์ดนะ ทำเหมือนเดิม ไม่ต้องเกร็ง” พี่ตาบอกบทเธอในฉากต่อไป
ในหัวของเธอก็มีความคิดลอยขึ้นมาว่า “ว้าว... ฉันจะได้เจอพี่เบิร์ด สุดยอด... นี่แหล่ะ วันของฉัน ฉันจะก้าวเข้าสู่วงการบันเทิงอย่างเต็มภาคภูมิ เพื่อนและครอบครัวต้องชื่นชมฉัน จากนี้... ฉันไม่ธรรมดาแล้ว”

กิ่งก็สามารถแสดงผ่านไปได้ด้วยดี หลังจากเลิกกอง พี่เบิร์ดก็เดินเข้ามา เอ่ยปากชมเธอต่อหน้าพี่ก้องและทีมงานด้วยกัน
“ทำได้ดีมากวันนี้ ชื่ออะไร อะเรา...”
“หนูชื่อกิ่ง ค่ะ... ขอบคุณมากค่ะ พี่เบิร์ด...” ทำเอากิ่งปลื้มไปอยู่นาน

หลังจากนั้น กิ่งเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในงานแสดงต่าง ๆ มากมายอย่างไม่น่าเชื่อ เธอได้แสดงละคร ออกเทป แสดงคอนเสิร์ต
และถูกสัมภาษณ์ตายรายการทีวีและวิทยุ แสงสีแห่งวงการบันเทิง แทบจะเรียกได้ว่าทุกสื่อเมืองไทย มีกิ่งปรากฎอยู่จากคนธรรมดากลายเป็นคนที่มีชื่อเสียง ประสบความสำเร็จในพริบตา และอยู่ดีดี เธอก็ได้เข้าฉากแสดงภาพยนตร์ต่างประเทศ เธอกำลังแสดงกับดาราฮอลลีวูดชื่อดัง ไม่ว่าจะเป็นลีโอนาโด้ เจนนิเฟอร์ หรือแม้กระทั่งแบร๊ด

“นี่แหล่ะ...ฉัน กิ่งคนนี้ไม่ใช่กิ่งคนเดินอีกต่อไป ฉันดัง ฉันรวย ฉันมีความสุข โลกนี้...ฉันเป็นคนกำหนด ไม่ว่าจะสื่อไหนก็ตามต้องมีฉัน...” กิ่งคิด

และแล้วภาพที่เกิดขึ้นตาหน้าเธอค่อย ๆ จางหายไป จากแสงที่สว่างกลับดับมืดลง เธอไม่เห็นอะไรเลย
“กิ่ง... กิ่ง...” เสียงแม่ของเธอดังใกล้หูเธอมาก แล้วเธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และรู้ในใจว่า “อีกแล้ว”
“อะไรกัน... อีกแล้วหรือนี่” กิ่งบ่นต่อหน้าแม่ของเธอ “ความฝัน...อีกแล้ว”

ในโลกของความฝัน เธอเป็นนักแสดงและศิลปินที่มีชื่อเสียง มีเงินมากมาย จนเรียกว่าทุกสิ่งบันดาลมาให้เธออยู่อย่างสุขสบาย แต่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว ถึงแม้ว่ากิ่งจะฝันอย่างนี้มาหลายครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอคิดทำหรือไขว่คว้าให้ฝันนั้นเกิดขึ้นจริง ช่างน่าเสียดาย... ที่ความฝันกับความจริงไม่เหมือนกัน กิ่งยังคงเป็นหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีแผนในชีวิตหรือความคิดเกี่ยวกับอนาคตของเธอ ไม่ว่าจะเรื่องการเรียนหรือการทำงาน เธอปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นกับเธอตามเข็มนาฬิกาที่หมุนไปเรื่อย ๆ

กิ่งคงไม่ต่างกับคนอื่นคนที่ปล่อยเวลาและชีวิตที่มีคุณค่าให้ดำเนินอยู่ไปวัน ๆ อย่างไร้จุดหมายและไร้ความพยายาม คนเรา...ก็เป็นอย่างนี้ไง แม้เพียงเราจะได้แต่ฝัน แต่ฝันก็สามารถเป็นแรงผลักดันให้เป็นความจริงได้ อย่างน้อย...เพียงคิดที่จะเดินตามความฝันอย่างไม่ท้อถอย สิ่งเหล่านั้นก็จะมากกว่า...แค่ฝัน ไม่ใช่หรือ ?